Peraturan terhadap Urang Cino di Indonesia

Wikipedia Minangkabau - Lubuak aka tapian ilimu
Contoh surek permohonan panukaran namo urang cino, Januari 1968

Pado maso Orde Lamo jo Orde Baru, pamarintah Indonesia mangaluakan babarapo paraturan perundang-undangan nan sacaro khusus maatua masyarakat Urang Cino. Salapeh maso Reformasi, sabagian gadang paraturan iko alah dihapuih, sairiang dipelokannyo hak-hak Urang Cino dek hukum Indonesia.[1]

Maso Hindia Balando[suntiang | suntiang sumber]

Paraturan hukum patamo nan maatua tentang Urang Cino dikaluaan pado tahun 1854 nan maagiah kewarganegaraan Hindia Balando untuak saluruah Urang Cino nan lahia di wilayah Hindia. Namun, katantuan itu baubah pado tahun 1892, katiko Urang Cino dikalompokan baliak manjadi "bangsa Timur Asing" (Vreemde Oosterlingen).[1] Hukum perdata Hindia, nan maambiak asas-asas hukum perdata di Balando sasuai asas konkordansi, menganggap sadonyo urang nan lahia di Balando atau wilayah jajahannyo sabagai warga negara Dalam katantuan hukum perdata nan diatua dek Burgerlijke Wetboek, Urang Cino diakui sabagai golongan nan tapisah.[2]

Pado tahun 1910, Undang-Undang Kewarganegaraan Balando nan alah diubah menetapkan status saluruah urang non-Eropa sabagai "kawula Balando" (Nederlandsch onderdonen), nan bararti hak atas kewarganegaraan Balando di lua negeri jo hak untuak diadili dek pengadilan Eropa di Hindia. Salah satu panyebab parubahan iko adolah dikaluakannyo Undang-Undang Kewarganegaraan Republik Tiongkok 1909 nan mangakui saluruah urang nan mamiliki katurunan Urang Cino sabagai warga negara Republik Tiongkok sasuai asas jus sanguinis.[3]

Orde Lamo[suntiang | suntiang sumber]

Pado Undang-Undang Dasar nan disahkan pado tahun 1945, warga negara Indonesia diartian sabagai "urang bangsa Indonesia asli jo urang-urang bangsa lain nan disahkan jo undang-undang sabagai warga negara". Katantuan iko manimbuakan "keadaan kewarganegaraan pasif".[4] Bagi Urang Cino, nan manimbuakan katakuikan bahwasonyo urang cino ka diperlakukan sabagai warga negara kelas duo di Republik Indonesia.[3][5]

Undang-Undang Kawarganegaraan 1946[suntiang | suntiang sumber]

Perdana Menteri dan Menteri Luar Negeri RRT Zhou Enlai berunding dengan Menteri Luar Negeri Indonesia Sunario Sastrowardoyo di Bandung, 1955.

Malalui Undang-Undang Nomor 3 Tahun 1946 tentang Kewarganegaraan (kamudian diubah dek Undang-Undang Nomor 6 Tahun 1947 jo Undang-Undang Nomor 11 Tahun 1948), urang "bangsa Indonesia asli" jo urang nan baumua diateh 21 tahun nan alah tingga labiah dari limo tahun di bekas wilayah jajahan Hindia Balando ditetapkan sabagai warga negara Indonesia. Katantuan iko manjamin hak kewarganegaraan Indonesia terhadap Urang Cino nan sabalumnyo bakewarganegaraan Balando.[3]

Rujuakan[suntiang | suntiang sumber]

  1. a b Lohanda 2002, p. 79
  2. Wilmott 1961, p. 13
  3. a b c Chandra, Elizabeth (2012). "We the Chinese People: Revisiting the 1945 Constitutional Debate on Citizenship". Indonesia (94): 85–110. 
  4. Lan, Thung Ju (13 Agustus 2007). "Empat Masalah Persoalan Cina". tempo.co. Tempo. Diakses tanggal 25 November 2020. 
  5. Coppel 2002, p. 49-131